داشتم فکر میکردم زندگی خیلی سخته،مشکلات تمومی نداره،ودیگه خسته شدم.اماجالبه بازهم ایستادم وزندگی میکنم،منی که خستم وکم آوردم وگاهی بی طاقت شدم،چطور هنوز سرپام؟؟؟اصلا چرا انقدر مشکل؟؟؟

امروز این آیه را خوندم که”لا یکلف الله نفسا الا وسعها لها ما کسبت وعلیها ماکتسبت..."کمی تامل…جواب همینجاست.خداحواسش هست بیش از توان کسی نه براش تکلیف کرده ونه سختی مقدرکرده.اگه گاهی میبینیم خیلی زندگی درهم وبرهمه،علتش اینه که"علیها ماکتسبت"…

زندگی همراه توانمون جلو میره،اسلام دین سختی نیست،تکلیف بیش ازحد تعیین نکرده،این ما هستیم که سختش میکنیم وتوی سختی سراغ هرکسی میریم جز اصل کاری…

اما ادامه آیه”ربنا لا تواخذنا ان نسینا او اخطانا،ربنا و لا تحمل علینا اصرا کما حملته علی الذین من قبلنا،ربناو لاتحملنا مالا طاقه لنا به واعف عنا واغفرلنا وارحمنا انت مولانا فانصرنا علی القوم الکافرین”چه دعای خوبی…درخواست بخشش،آرامش و…یادآوری اینکه مولای ما خداست وچه چیزی بهتر وآرام بخش تر ازاین؟؟؟

واقعا به آرامش رسیدم.میخوام این جمله را بنویسم بزنم به دیوار اتاقم تا همیشه جلو چشمم باشه وهیچوقت از یادم نره که”خداهست…“