#اخلاق

#حسادت
دشمنی حسود در واقع با خدا و قدرت اوست. چون خدا بنابر مصلحت و لیاقتِ هرکس، چیزی به او میدهد. البته وقتی انسان تلاش کند؛ خدا قابلیتِ داشتنِ برخی نعمتها را به او میدهد.
امام صادق(علیه السلام): اِنَّ المومنَ یَغبِطُ ولایَحسُد والمنافقَ یَحسُد ولایَغبِط
همانا مومن غبطه میخورد وحسادت نمیورزد ومنافق حسادت میکند وغبطه نمیخورد.
این است که وقتی به کسی حسادت کنیم، هرچند درظاهر رفتار خوبی داشته باشیم، از محسود بدگویی میکنیم. بنابراین حسادت موجب گناه میشود وبه تدریج همانند ذوب یخ، ایمانِ آدمی را کم میکند.
راه درمان آن اینست که به عواقب آن بیندیشیم وبه جای بدگویی از محسود، از او تعریف کنیم. مثلا داشته های خود را ببینیم که شاید او نداشته باشد وبگوییم اگر من فلان نعمت را دارم واو ندارد، در عوض او این نعمت را داراست وبگوییم او چه بنده خوبی بوده که خداوند او را از چنین نعمتی برخوردار کرده است.